het was de laatste dag van dit jaar. over een uur zou de jongen weer thuis zijn, we zouden een film kijken met de hond tussen ons in, we zouden eten met vrienden. alles zou anders zijn.
ik dacht terug aan de lange dagen van ongeloof en verdwalen, aan wat ik zag en las, aan de stilte in de bibliotheek en buiten de hitte van de zomer. aan de boosheid en de pijn. aan de liefde, aan vasthouden en loslaten.
ik voelde hoe langzaam iets uit mijn lichaam verdween. alsof mijn adem zichtbaar werd, alsof iemand in mij bellen blies. ik kon het niet benoemen, ik kon het alleen waarnemen. ik kon alleen maar stil zijn.